Recordoo perfectamente, ese día no que me tiveron que coller polo brazo para para poder saír. Recordo perfectamente a sensación de pánico cando minutos despois me rozaches os pés.
Seguramente foi o único día que huín da túa auga salgada, que temblei ca túa presencia.
En certo modo ese día me demostraches que che pertenzo, pero que ti non lle pertences a ninguén. Que creer en ti é creer en min mesma.
En ti sempre sei que atopo paz, sei que cada día me demostraras algo novo co que ilusionarme, que me farás sacar un sorriso seña como seña o día.
Eres o mais constante con toda a túa inconstancia. O meu refuxio do resto do mundo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario