esa mirada chorosa permille ver á súa confidente.
Ela nunca pregunta, nunca critica, nin dá opinión,
nunca a mira con cara de incomprension,
nunca limpa o que lle impide ver.
Ela sempre permanece en silencio, só escoita...
escoita o que ninguén mais é capaz,
ese bater na cabeza,
ese deslizamento de gotas,
ese golpeteo que demostra que segue viva...
E chega o orto, abrénse os ollos, obriganlles a ver...comeza un novo día e bota o maquillaxe invisible...sorrí e "BOS DÏAS"
un novo dia comeza co seu fin...
No hay comentarios:
Publicar un comentario